Gemotiveerd door de finaleplaats bij Cameretten '89, de daarbij behorende finalistentoernee (o.a. in Diligentia in Den
      Haag, en de Kleine Komedie in Amsterdam) en niet te vergeten een flink aantal boekingen n.a.v. het festival, stond
      er binnen zes weken een avondvullend programma, dat als titel Schijnzwanger kreeg en vanaf januari 1990 verspreid
      door het land werd uitgevoerd. In de zomer werd dit programma op een aantal punten herzien, en begin 1991 nog een
      keer geheel vernieuwd, waarna het tot mei 1992 in roulatie bleef.

   

 

      In totaal beleefde Schijnzwanger 50 voorstellingen, onder eigen management (Wet Finger Productions), want voor
      theaterbureaus bleek een zesmansformatie economisch te riskant om in te investeren (er werd steevast naar eventuele
      opsplitsingsplannen geïnformeerd).

     

 

      Schijnzwanger was (en bleef) een luchtig samenraapsel van nummers zonder overkoepelend thema, zij het dat het motief
      van mannelijke onzekerheid geregeld de kop opstak, naast de nimmer tanende onderlinge discussie of er niet een vrouw
      bij de groep zou moeten. Het programma werd vooral gekenmerkt door een ongeremde vrolijkheid.