Fluitist-saxofonist Ad Huysmans vertrok in 1992 voor langere tijd naar de Verenigde Staten, en Herenakkoord ging als
vijfmansgroep door. Na Schijnzwanger vond de groep dat het volgende programma van Herenakkoord wel wat
'grimmiger' mocht zijn, met inhoudelijk wat meer vlees op de botten. De titel was daarmee snel gevonden, en na een paar
materiaal-tryouts in najaar en winter vond in maart 1993 in het Betty Asfalt Complex in Amsterdam de première plaats
van Menens. Door problemen in de privésfeer werden voor de rest van het jaar de cabaret-activiteiten stilgelegd, waarna
Menens in vernieuwde vorm een herpremière beleefde in het Werftheater in Utrecht (februari 1994). Hierna volgde een
tournee, die na een stuk of twintig voorstellingen in oktober strandde op de steeds groeiende werkdruk van de groepsleden.
In Menens werd de man-vrouwthematiek uit Schijnzwanger verder uitgediept, maar op een veel persoonlijker grondslag,
en met meer samenhang en ontwikkeling dan in het vorige programma. De groep zocht actief naar grenzen, niet alleen binnen
dit thema, maar ook de grenzen binnen de groep, die tussen culturen, en de grenzen van racisme werden opgezocht, onder-
zocht en soms overschreden. De humor werd nooit uit het oog verloren, maar, zeker in vergelijking met Schijnzwanger,
was het dit keer wel menens.
